Zdenerwowany kiwam się w przód i tył na obcasach butów – szesnastu rosłych facetów przygląda mi się badawczo i bez cienia sympatii. Czuję, jak pod pachą formuje mi się strużka potu, a struny głosowe zaczynają niebezpiecznie falować. Pokonuję opór w gardle i zadaję kluczowe pytanie. Niestety po usłyszeniu odpowiedzi zaczynam pocić się jeszcze bardziej.
’Ludzie są najważniejsi’ – slogan ów regularnie przewija się na mojej tablicy LinkedIn. Zwykle w towarzystwie wystylizowanego zdjęcia z obrzydliwie pięknymi i uśmiechniętymi, pochylającymi się na klawiaturą bohaterami. Zawsze komentowany i lajkowany tysiące razy. Głównie bezmyślnie i bezrefleksyjnie.
To przyjemność, a nie żadna praca! Takie wrażenie odnosiłem obserwując czujnym okiem mych projektowych przełożonych. Kolacje z klientem, nasiadówki z dziewczynami z marketingu oraz szwendanie się po firmie z kubkiem kawy i zaczepianie losowych ludzi. Słowem – żyć, nie umierać!
Bo poza ciężką pracą i wytrwałością niestety przydaje się coś jeszcze.
antykruchość w życiu i w biznesie