Pierwszy raz w dorosłym życiu odwiedziłem stolicę w grudniu 2012, wracając z oświecającej (kiedyś napiszę) podróży do Egiptu. Ciekawość mieszała się ze sceptycyzmem – tyle złego nasłuchałem się od znajomych, którzy wyemigrowali tam po studiach. A mnie się, kurcze spodobało!
Fast forward to today – siedzę w ekspresie Warszawa-Kraków po godnie spędzonych kilku dniach. I zaraz spróbuję namówić na Warszawę ciebie. Wraz z gotowym przepisem i wyceną. Zaczynamy.
Niepełnosprawni, upośledzeni – mijam ich na ulicy, jadę z nimi w tramwaju, kupuję od nich w Carrefourze. Podziwiam ich, boję się ich. Zdecydowanie ich widok nie pozostawia mnie obojętnym. A gdyby… poznać ich nieco lepiej?
Gdyby pół roku temu ktoś powiedział mi, że to napiszę – wyśmiałbym go i pobił przepychaczką do wanny. Ja, entuzjasta ruchu i tężyzny fizycznej, doszedłem do wniosku, że treningi zajmują mi zbyt dużo czasu! Tak oto jestem gotowy do rozpoczęcia eksperymentu – ultra-kompaktowego planu treningowego, mającego pozwolić mi wyłącznie zachować formę.
Dawno się tak nie bałem.
Im jestem starszy, tym bardziej przeraża mnie, że dla wielu – szczególnie starszych – osób z mojego otoczenia, punktem honoru podczas spotkania jest napchać mnie jedzeniem po brzegi.
Halo! Jedzenie mam też u siebie! A my lepiej siądźmy, porozmawiajmy – o sensie życia, wspomnieniach ze starych czasów, przyszłości i tym jak pięknie rosną kwiatki w ogrodzie. Zwłaszcza, że – jakby tu wam powiedzieć – wasze domowe jedzenie trochę słabo zdrowe jest.
antykruchość w życiu i w biznesie