Jak sztuka odpuszczania pomaga przetrwać, a nawet cieszyć się imprezą, dla której określenie żenua mogłoby być niewystarczające.

Tegoroczne lato jest perfekcyjne: kąpałem się w morzu, pływałem w jeziorze, przeczytałem kilkanaście książek, przejechałem kilkaset kilometrów rowerem, byłem na grzybach, praktykowałem jogę na plaży, objadałem jagody prosto z krzaka, odwiedziłem wiejski festyn, jadłem domowe ciasto drożdżowe i takież ruskie pierogi maczane w zsiadłym mleku. Poznałem mnóstwo ciekawych ludzi i spróbowałem wielu nowych rzeczy. Brakowało tylko wizyty w górach. I tę udało się nadrobić kilka dni temu.

Dobrze było odwiedzić rodzinę oraz górskie szlaki, które wycierało się jeszcze będąc przyodzianym w kresz nastolatkiem.

Był tylko jeden zgrzyt. Niespodziewane zaproszenie na pewien wieczór kawalerski.

Bo ja nie-na-wi-dzę wieczorów kawalerskich.

Nie samej tradycji, ile sposobu, w jaki większość takowych jubli przebiega.

Nie rozumiem zapraszania striptizerek i wizyt w klubach go-go. Gdybym miał się żenić, to z kimś kogo kocham, świetnie się dogaduję, uzupełniam i – nie owijajmy w bawełnę – kto bardzo mi się podoba. A pójście przy takiej okazji na striptiz to sygnał w rodzaju:

Jako, że wkrótce będę MUSIAŁ dochować wierności żonie, chcę ostatni raz legalnie popatrzeć sobie na towary, które kręcą mnie bardziej.

Brr.

Podobne przemyślenia mam na temat: zachlewania się do nieprzytomności, ubierania wieśniackich koszulek i zgrywania kozaków na mieście. Mam nieco inną definicję dobrej zabawy i właśnie dlatego zaproszenie na kawalerski pozwoliłem sobie nazwać zgrzytem. Skazą na idyllicznym scenariuszu rodzinnego weekendu w górach.

Co odpowiedzieć na niechciane zaproszenie?

Wszyscy zainteresowani doskonale wiedzieli, że będę w tym czasie w miejscu, gdzie miała odbyć się impreza. Odpadła więc moja odwieczna, zbawienna wymówka “a wiesz, z Krakowa tak daleko”.

Co więc robić? Żałośnie się wykręcać? Wymyślać tłumaczenia, w które nikt nie uwierzy? A może… zastosować filozofię, która tyle już razy okazała się doskonałym remedium na trudne sytuacje: odpuścić, nie walczyć, poddać się i wyciągnąć z tego dla siebie coś pozytywnego. Jestem Zen, jestem wodą. Zrobię przyjemność zapraszającemu i jakoś przeżyję, a może i dodam do kolekcji nowe wrażenia.

No i przyznaję – nieśmiało zaświtała mi też myśl: „jeśli będzie się działo, będzie materiał na tekst”.

27 Sierpnia 2016 19:00

Zostaję podwieziony na miejsce kaźni. Jest jeszcze gorzej niż myślałem: domek dosłownie w środku niczego, a plan atrakcji to:

• 7 chłopa;
• trzy kilo Śląskiej;
• 10 zgrzewek Tyskiego;
• dwie wódki i jedna śliwowica,
• dwa bochenki białego chleba i margaryna Rama;
• głośnik bluetooth i Spotify.

Na szczęście chłopaki wydają się sympatyczne. Ale na tym i może jeszcze na braku striptizerek zalety się kończą. Sącząc spokojnie butelkę portera obserwuję imprezę, która polega tylko i wyłącznie na wlewaniu w siebie alkoholu i paleniu fajek. Na efekty nie trzeba czekać zbyt długo.

Najsampierw zamiera możliwość sensownej rozmowy, a niedługo później przychodzi pora na pierwszy poalkoholowy zgon. W końcu, kiedy kolejny z zawodników pada na polu chwały, uznaje że na mnie czas i ruszam przetestować jeden z tapczanów. Przetrwałem! I wcale nie było aż tak strasznie! Niestety moja ekstaza okazuje się przedwczesna.

Niedługo po tym, jak udało mi się zasnąć, kilku biesiadników o najtwardszych wątrobach postanowiło przenieść imprezę do wnętrza domku, gdzie praktykowało uniemożliwiające jakikolwiek sen darcie ryja. Kiedy zaś rykowisko się zakończyło i machos padli na swoje legowiska, chwilowa ulga szybko przerodziła się w rozpacz – rozpoczął się festiwal ogłuszającego chrapania. Intensywność była tak wielka, że nie zdziwiłbym się jeśli jakaś lokalna stacji sejsmograficzna zanotowała owej mikrowstrząsy.

W głowie narodził się szybki, zaimprowizowany plan: udusić jaśkiem, a potem udać głupiego. Tylko szkoda pościeli, więc może…

Zen.

Czy mogę coś na to poradzić?

Nie.

Czy wkręcanie się w pętle frustracji zmieni coś poza pogorszeniem nastroju?

Nie.

Czy mogę zrobić coś, by milej i konstruktywniej spędzić ten czas?

Hmm… Tak!

Wygrzebuję się z łóżka, odziewam ciepło i przygotowuję duży kubek parującej herbaty. Zabieram (co mnie podkusiło by ją ze sobą wziąć?) zakupioną w Londynie biografię Richarda Bransona i siadam na tarasie, gdzie świerszcze i inne nocne pohukiwania skutecznie zagłuszają piekielne odgłosy z wnętrza domku. Jestem zmęczony, ale frustracja i złość gdzieś zniknęły. Cieszę się nietypowym doświadczeniem – czytam, popijam herbatę, jest dobrze.

Gdzieś między czwartą a piątą od lektury odrywa mnie sygnał telefonu. Z zainteresowaniem odczytuję SMSy z nieznanego numeru.

Czyżby kolejna Kasia? Rozważań jednak nie kontynuuję, bo kiedy przypadkiem przenoszę wzrok na horyzont zostaję tak już na kolejne kilkadziesiąt minut. Chłonę w ciszy widok wyłaniającego się zza Karkonoszy słońca, powoli podnoszących się, zalegających w dolinach mgieł i rosy na trawie. Napawam się zapachem prawie-że-jesiennego, rześkiego poranka.

Bywa, że wątpię w to swoje Zen – że oderwane od rzeczywistości, że w pędzącym nieubłaganie świecie ciężko żyć tak na co dzień. A jednak da się. Potrzeba tylko trochę chęci i samoświadomości.

A czasem także dobrego, podwójnego espresso następnego ranka.