antykruchość w życiu i w biznesie

Reset, czyli żegnaj lepsza wersjo siebie.

Gdy ludzie czują, że się duszą, mają w zwyczaju reagować ucieczką. Ale nie ja – twardo zaciskam pętle i krzyczę „dam radę”. Przyszła jednak pora opamiętania.

Blogowanie było piękną przygodą. Pisany bez żadnej spiny blogopamiętnik dla znajomych, radosne i powstające (dosłownie!) na kolanie sprawozdanie z podróży po USA. Składnie lub mniej, ale zawsze lekko i z ochotą. Kiedy wpadałem w ciąg, potrafiłem pisać po kilka tekstów tygodniowo. A potem postanowiłem się „sprofesjonalizować”.

W rezultacie nie pamiętam już, kiedy ostatnio zdarzyło mi się usiąść do pisania z radością taką, jaka towarzyszyła mi kiedyś. Wzdycham, przymuszam się, zaglądam do poczty, robię piątą herbatę, zaczynam sprzątać biurko. Duszę się w formule, w którą sam siebie wtłoczyłem: napisać raz na tydzień, koniecznie na temat samorozwoju i w formie historii z morałem.

Większość ludzi ma problemy z dotrzymywaniem zobowiązań, moim problemem jest odpuszczanie. Jednak w końcu, niniejszym, porzucam moje zobowiązania. To blog ma być dla mnie (i dla Was), a nie ja dla bloga.

A poza tym to dość mam już Lepszej Wersji Siebie.

Ciemna strona autora.

Tak, znielubiłem swoją poprzednią nazwę. Bynajmniej nie dlatego, że hasło „stań się lepszą wersją siebie” spotykam najczęściej u fitness-guru, publikujących codziennie zdjęcia swojego brzucha oraz na porozwieszanych na siłowniach reklamach marek pragnących wmówić wam, że koniecznie musicie wyglądać jak ich sfotoszopowane gwiazdy. Do czego oczywiście nieodzowny będzie ich super-drink i para kolorowych butów.

Wcale nie. Po prostu była zbyt pozytywna. A ja aż taki pozytywny nie jestem.

Owszem – codziennie medytuje, chodzę na jogę, słucham jazzu i staram się być miły dla ludzi. Ale bywam także apodyktyczny, lubię puścić głośno Rammstein, a moje włochate przedramiona upstrzone są żyłami, w których buzuje sporo testosteronu. Wierzę w pozytywne podejście, ale z rozsądkiem, umiarem i sensem, a dążąc uparcie do Lepszej Wersji Siebie, gdzieś po drodze ów rozsądek mi się zawieruszył.

Pani terapeutka na odchodnym powiedziała mi, że moim zadaniem domowym jest zaakceptować moją ciemną stronę. A więc niniejszym – akceptuję.

AntiFragile, czyli zapiski spoza strefy komfortu.

Skąd nazwa? Z książki, która w ostatnich latach miała największy wpływ na mój stoicko-empiryczny światopogląd.

antifragile-book-coverTylko jeden cytat:

A stoic is a buddhist with an attitude, one who says f** you to fate.

W wolnym, autorskim tłumaczeniu: Stoik to buddysta, który nadstawi losowi drugi policzek, ale czasem wyprowadzi też celną kontrę na jego szczękę.

Zamierzam częściej kontrować, a poza tym nadal obserwować, radzić, inspirować i wychodzić ze strefy komfortu. Czasem rzadziej, czasem częściej, ale na pewno na większym luzie. Nawet, gdyby miało się to skończyć w ten sposób:

zlamanie_kosci

Na końcu kilka kwestii technicznych.

  • Wszystkie kanały, za pośrednictwem których możecie śledzić teksty (Facebook, Newsletter, RSS, Bloglovin’) powinny działać bez zarzutu. W razie problemów – proszę o informację.
  • Zdaję sobie sprawę, że moje nowe logo nie stoi na najwyższym światowym poziomie, ale ładniejszego zrobić nie umiałem. Jeśli umiesz zrobić lepsze – daj znać. Najlepiej z gotową propozycją.
  • Wszystkie elementy związane z wyglądem i funkcjami bloga będą przeze mnie w najbliższym czasie  sukcesywnie dopieszczane. Koniec ogłoszę prawdopodobnie w podsumowaniu maja i dopiero wtedy poproszę o informacje, że coś wam nie działa, rozjeżdża się itp.

Witamy na pokładzie!

antykruchość w życiu i w biznesie